Kościół Zielonoświątkowy w Miastku

Dorastałam w rodzinie, w której mówiło się o Bogu tylko od święta. Jako nastolatka byłam osobą zalęknioną i samotną, nie bałam się rzeczy widzialnych ale tych, które znajdowały się w sferze duchowej. Nigdzie nie czułam się bezpieczna. Wszystko zmieniło się, kiedy w pewną lutową noc usłyszałam, że Bóg jest żywy i, że mu na mnie zależy.

W tym dniu obchodziliśmy 18 urodziny mojej koleżanki. Po zakończeniu urodzinowego przyjęcia, przez wiele godzin rozmawialiśmy z naszym kolegą Heńkiem. Początkowo poruszaliśmy różne tematy, ale w pewnym momencie Heniek zapytał mnie o moje podejście do Boga.

Czy w niego wierzę? Tak naprawdę, nikt mnie o to nie pytał wcześniej. Ale ja wiem, że szukałam go. Kiedy chodziłam na Msze Św. do kościoła, nie chciałam patrzeć na pełne obłudy zachowanie ludzi, których znałam i dlatego szłam do kaplicy z tyłu. Tam mogłam faktycznie mówić do Boga, z głębi mojego nastoletniego serca. Jeszcze wtedy nie rozumiałam, jak wiele Jezus dla mnie uczynił.

 W trakcie tamtej rozmowy Heniek opowiedział mi o ofierze Jezusa i świadomie oddałam moje życie Jezusowi. Kiedy czekaliśmy na autobus, nie czułam zimna, chociaż był naprawdę duży mróz.

 O tego czasu minęło wiele lat, a ja wciąż pamiętam, jak Bóg wziął mnie w swoje objęcia i ogrzał swoją miłością. Teraz zdarza mi się czasem czegoś przestraszyć, ale się nie boję, bo wiem, że Bóg jest za mną zawsze. Jestem pod jego ochroną i mogę spokojnie spać. Jego miłość mnie wypełnia. Mając takiego Ojca, mam wszystko, czego mi potrzeba.

„Jezus Chrystus”

Kto w ziemskiej tułaczce
Ku Bogu prowadzi
Kto pomoc Ci niesie
Gdy jest Ci potrzebna
Kto rękę uściska
Gdy inni nią gardzą
Tak Chrystus postąpi
By zbawić Twą duszę
I oczyścić ją na wieki
Przed swym Ojcem
Naszym Bogiem.

Ten wiersz napisałam w 27 listopada 1991 roku, a zaprosiłam Boga do mojego życia dopiero 20 lutego 1992 roku.

Kinga