Kościół Zielonoświątkowy w Miastku

Przez kilka lat moje serce radowało się każdą chwilą z Bogiem, ale przyszła pierwsza miłość i zaczęłam zapominać, że to Bóg jest najważniejszy. Po czterech latach bycia parą, wzięliśmy z Andrzejem ślub cywilny. Chociaż on też poznał Boga, to jednak odciągał mnie od Niego. Nasze małżeństwo trwało krótko, nawet nie dwa lata. Mój ukochany znalazł inną kobietę i odszedł do niej. Z natury jestem osobą ugodową, więc pomimo ran, jakie mi swoim odejściem zadał, życzyłam mu szczęścia.

 To był dla mnie bardzo trudny czas, życie straciło sens i nawet myślałam o samobójstwie. Jednak Bóg dał mi taka naturę, że nie potrafiłam zrzucić swoich zobowiązań na moich bliskich. Wylałam wiele łez, ale także wiele się nauczyłam. Wtedy właśnie odkryłam, że mam wspaniały dar, dar miłości i że mogę tą miłością obdarzać innych. Zrozumienie tego było pierwszym krokiem ku uzdrowieniu. Przez cały czas małżeństwa z Andrzejem, nie chodziłam do kościoła. Kiedy ucichł ból po jego odejściu, zdecydowałam się pójść. Na jednym z nabożeństw Bóg włożył w moje serce bardzo silną myśl i obudził nadzieję. W myśli tej spoglądam z góry (siedziałam w pomieszczeniu usytuowanym trochę wyżej niż główna sala kościoła) na mojego męża i syna. Tym widzeniem Bóg obiecał mi nową rodzinę. Uchwyciłam się tej obietnicy chociaż nie czułam się jeszcze wtedy gotowa na jakikolwiek związek.

Kilka miesięcy później zaczęłam się coraz częściej przebywać z mężczyzną, którego znałam prawie tak długo jak sama chodziłam z Bogiem. Początkowo była to przyjaźń. Dużo rozmawialiśmy i poznawaliśmy nasze radości i smutki. Pewnego dnia poczułam, że chcę obdarzyć tego mężczyznę miłością, a kilka dni później on wyznał mi miłość. W październiku tego roku minie 10 lat od kiedy jesteśmy małżeństwem. Mamy dwóch wspaniałych synków. Chociaż przyszło nam walczyć z wieloma przeciwnościami i były takie momenty, że trudno był iść dalej, to jednak Pan tak poprowadził naszym życiem, że wciąż jesteśmy razem i potrafimy patrzeć sobie w oczy z miłością.

Kinga